در دهه ۱۹۶۰، لاستیک‌های روکش‌شده به دلیل فناوری محدود اقتصادی‌ترین راه‌حل برای مصرف‌کنندگان بود. در نیمه اول قرن بیستم، بیشتر لاستیک به صورت شال و تیوب تولید می‌شدند که اغلب در هنگام استفاده در جاده‌ها در معرض آسیب قرار می‌گرفت. زمانی که B.F. Goodrich حق اختراع لاستیک‌های تیوبلس را ثبت کرد، فناوری تولید تایر به کلی دست‌خوش تغییر شد. در حالی که این پیشرفت‌ها در فناوری لاستیک به این معنی است که روکش مجدد در خودروهای سواری رایج نیست، اما روکش لاستیک برای مصارف کشاورزی و تجاری هنوز یک روش معمول در صنعت است.
لاستیک‌های روکش شده عموما برای ماشین‌های سنگینی که با سرعت پایینی کار می‌کنند، ساخته می‌شوند. ادوات کشاورزی، یدک‌کش‌‌ها، ماشین‌های حمل زباله، خودروهایی که در انبارها کار می‌کنند و هرگونه ماشین آلاتی که با سرعت زیاد درگیر نیستند، می‌توانند از لاستیک روکش‌شده استفاده کنند. روکش لاستیک به‌دلیل اینکه به نوعی مثل لایه‌ای به روی تایر کهنه چسبانده می‌شود، تحمل فشار وزنی در سرعت بالا را ندارد. این نوع لاستیک‌ها قیمت ارزان‌تری نسبت به تایرهای نو دارند و برای افرادی که بودجه کمی برای خرید لاستیک دارند، تایرهای روکش شده می‌توانند بدون تحمیل هزینه زیاد، جایگزین لاستیک‌های فرسوده شوند.
قیمت لاستیک‌های روکش دار نصف و یا یک سوم قیمت لاستیک‌های نو و دست اول است. اصولا تایرهای روکش دار را برای مسافت‌های کوتاه و درون شهری استفاده می‌کنند. بدلیل امنیت غیرقابل اتکای لاستیک روکش‌شده نمی‌توان آنها را در خودروهای سواری اسفاده کرد؛ مگر در خودروهایی که صرفا در محیطی کار می‌کنند که نیاز به رانندگی با سرعت بالا ندارند.
ترجمه، تالیف و ویرایش اختصاصی از مجله هم‌تایر